De rode draad doorheen de geschiedenis van 'lifesaving' is vrijwilligershulp.

In Europa ontwikkelde het redden zich vooral in zwembaden en aan binnenwaters. In onze regionen heeft het redden van mensen in nood een belangrijke humanitaire waarde. lifesaving als sport werd, samen met de groeiende surfcultuur, zeer populair in landen zoals Zuid-Afrika, Australië, VS, Japan en Nieuw-Zeeland.

Het eerste surflifesavingteam zag het daglicht eind 19de eeuw in Australië op Bondi Beach. Een kleine groep surfers bekwaamde zich in reddingstechnieken. Zij vormden het eerste vrijwilligersteam om surfers in nood te helpen.

Ook elders organiseerden vrijwilligers zich in plaatselijke clubs en patrouilleerden op het strand. Zij hielden surfers en baders in de gaten, waarschuwden voor stromingen en haaien en redden mensen die in het water in de problemen gekomen waren.

Verschillende clubs organiseerden jaarlijks wedstrijden tussen de leden van een club of tussen verschillende clubs uit dezelfde regio. Hieruit ontstond later de reddingssport of lifesaving. De competitie bestaat uit twee delen; de zwembadcompetitie en de openwatercompetitie. In België werden er reeds vanaf 1938 wadstrijden in het zwembad georganiseerd.

De openwatercompetitie wint sinds 2000 ook in België aan populariteit. IN 2001 werd voor de eerste keer een Vlaams kampioenschap op open binnenwater ingericht. In 2002 werd dit met succes herhaald en volgde er een Belgische kampioenschap Open water. IN 2003 vond voor de eerste keer een Vlaams en een Belgisch kampioenschap plaats aan de Noordzee, namelijk te middelkerke.

Internationale samenwerking

Het duurde niet lang of de nood aan samenwerking tussen verschillende reddingsclubs en verschillende landen liet zich voelen.

Op het einde van de negentiende eeuw waren diverse reddingsverenigingen geïnteresseerd om samen te werken en om van elkaar te leren door diverse reddingstechnieken en ervaringen uit te wisselen. In 1878 werd door de Franse reddingsfederatie een internationaal congres georganiseerd en het Zuid-Franse Marseille.

Dit congres kende een groot succes en was de start van een internationaal forum rond het redden. De contacten die toen tussen de verschillende reddingsorganisaties gelegd werden zijn sindsdien niet meer onderbroken.

De FIS werd opgericht door de federaties uit België, Denemarken, Frankrijk, Groot-Brittannië, Luxemburg, Zwitserland en Tunesië. Spanje en Italië konden niet aanwezig zijn op de vergadering, maar onderschreven de oprichting.

De FIS vestigde haar zetel vanaf haar oprichting te Parijs, in de woonst van Raymond Pitet. Na de tweede Wereldoorlog werd di FIS zeer actief. In de jaren 1945 tot 1955 legden ze zelfs standaarts vast voor de hulpverlening aan drenkelingen.